Ons eigenlijke doel van de Ierland vakantie was het beklimmen van de Saint Patrick Croagh.
Wij hadden geen idee hoe de tocht zou zijn.
Er is een prima parkeerplaats met toiletten.
Stevige wandelschoenen aan en daar gingen we op weg.
Het landschap voor ons deed me erg denken aan mijn jeugd toen we lange tochten in Oostenrijk maakten.
Het was een hele klim naast een riviertje, maar goed te doen.
Toen we boven kwamen begon de tocht eigenlijk pas echt.
Het werd een pad dat bestond uit kiezels en keien en daar op zocht je met je voeten je evenwicht om omhoog te klimmen.
Goed te doen maar lichamelijk verschrikkelijk zwaar.
Op een gegeven moment heb ik Paul naar boven laten gaan, ik moest te vaak rusten en op adem komen.
Hij zou boven foto's maken.
Zo alleen op een steen was toch ook niets voor mij en langzaam op mijn eigen tempo ben ik toch verder gegaan.
Van boven kwamen mensen naar beneden die de top al gezien hadden.
En toen ik weer een bocht om gegaan was moedigden de mensen die naar beneden gingen mij aan.
"Kom op, je bent er bijna"en "nog een klein stukje dan ben je boven."werd er gezegd.
Dat deed me erg goed en ik zo heb ik gedragen door de ondersteuning van de mensen de top bereikt.
De beloning was een adembenemend uitzicht en het bed van st. Patrick. Ook staat er een klein kapelletje, helaas gesloten.
We hebben daar boven genoten van alles.
En toen weer naar beneden....Dat ging razend snel, maar wel goed uitkijken met al die losse stenen.
Het was een prachtige ervaring die ik iedereen kan aanraden.