Eindelijkis het zo ver, na een vrijdagavond op het ALCATRAZ festival in Kortrijk vertrek ik rond 09 30 uur naar de haven van Roscoff in Bretagne waar ik om 17 uu rverwacht wordt in te checken, damn dat wordt alweer doorrijden. Jammer genoeg heb ik ook geen rekening gehouden met het feit dat dit het “zwartste” weekendin Frankrijk is wat vakantieverkeer betreft, dus files bij de vleet. Stoppen zit er dan ook niet in, enkel tanken, plassen en doorrijden.
Dan nog merk ik halverwege dat ik er nooit op tijd ga geraken, ondanks mijn vrije interpretatie van de snelheidslimieten waar mogelijk. Mailtje (leve de afschaffing van deroamingskosten!) naar Irish Ferries leert me dat ik nog op de boot (het schip!) geraak als ik een half uur vóór afvaart incheck. Doorrijden dus en rond 18 00uur kom ik half verwilderd aan in de haven. Nog net op tijd. Door het verstoorde verkeer en het feit dat veel reizigers de timing niet halen als gevolg werd besloten een half uur later af te varen. I couldn’t care less, ik ben aan boord en das al wat telt.
Na een avondje aan boord van de Oscar Wilde, waar je alles vindt wat je denkt nodig te hebben, en ook wat je absoluut niet nodig hebt, kruip ik vroeg mijn bed in om goed uit te rusten van de lange rit (bijna 800 Km) en ook wel een beetje van vorige avond op het festival.Zondagmorgen,na een uitgebreid ontbijt aan boord, komen we rond 11 uur aan in Rosslare harbour. Ik wil zo snel mogelijk van boord en aan mijn trip beginnen, want ik heb me al gerealiseerd dat ik voor deze eerste dag wat veel hooi op mijn vork genomen heb. Het plan was immers om via de snelste weg naar het zuidelijke eind van de Wild Atlantic Way te rijden, en deze dan richting west en noord te volgen tot Glengarif. Een dikke 500 Km. Mijn eerste overnachting in Ierland is geboekt op voorhand, dus daar heb ik geen speling. Jammer genoeg begint het na een uur of 2 te regenen. Samen met de afstand die ik moet overbruggen zorgt dit voor de eerste aanpassing aan de plannen: ik ga rechtstreeks naar Mizen Head rijden in de Zuid-westelijke punt van Ierland om daar het uitzict te bewonderen, en van daar naar Glengarif. Alleen valt het uitzicht vandaag lelijk tegen, en kom ik uiteindelijk teleurgesteld en doorweekt aan in The Perrin Inn. Gelukkig kan ik hier op dekamer de verwarming aanzetten, dus pak, regenpak, handschoenen en schoenen kunnen drogen. Een meevaller na een tegenvallende eerste dag.
Maandag14/8 Ring of Kerry
Bij het ontbijt maak ik kennis met een Local. Wel Local, een Dublinner die in de weekends het hele land doortrekt en fietstochten maakt. Deze raadt mij aan om, aangezien ik ook wel van een feestje hou, in het weekend naar Carrick-on-Shannon te gaan. Bij deze dus beslist, tweede aanpassing aan de plannen, voor zover die er al waren anders dan “de Wild Atlantic Way volgen”. Maar nu eerst de volgende etappe: The Ring of Beara en The Ring of Kerry, basically de rondweg langs de kust van 2 schiereilanden. Zalig rijden (het is droog), kleine wegen, mooie uitzichten… Maar ook schapen die opduiken op de weg, verborgen kruispunten en opritten, scherpe bochten waar hagen en muren het zicht belemmeren en zeker op de ring van Kerry flink wat verkeer. Opvallend veel bussen tussen de tegenliggers, de Ring van Kerry is heel populair als uitstap, (je ziet direct wel waarom ook) maar dat maakt het voor mij net iets minder leuk.
Overnachtendoe ik vandaag in een jeugdherberg op het schiereiland Dingle, waar ik mijn trip dinsdag dan ook ga beginnen.
Dinsdag15/8 Dingle
Vandaag belooft een warme zonnige dag te worden. Had ik al gezegd dat gisteren bijna de hele dag droog was? Om zeker van het uitzicht van de Cliffs of Moher te kunnen genieten bij dit weer, heb ik besloten vandaag dat als eindpunt te voorzien. Dat wil wel zeggen dat ik weer een aanpassing aan de route moet doen en de veerbootga nemen om zo een stuk af te snijden en niet langs Limerick ga rijden. Maar beginnen bij het begin: Dingle. Het meest noordelijke van de 5 schiereilanden in het zuidwesten van Ierland heeft de naam de grootste concentratie prehistorische overblijfselen van Ierland te hebben. Ik bezoek een ringfort, wat basically een versterkte boerderij was, waar de bijenkorf hutten dienden als woonplaats, stal of schuur. En of het humoristisch bedoeld is betwijfel ik, maar het tot nu toe grappigste bordje hangt hier op de wc deur
In het stadje Dingle kun je boottochtjes maken om dolfijnen en zelfs walvissen te gaan spotten, maar daar heb ik jammer genoeg geen tijd voor: vanavond wil ik de Cliffs of Moher zien. Dus gaat de tocht verder langs de kust van Dingle om vervolgens meer landinwaarts te gaan via Connor Pass. Zalige weg omhoog die beloond wordt met een spectaculair uitzicht
Vandaar bergaf terug naar de kust de WAW volgend tot Tardert, waar ik de ferry neem over de River Shannon. Niks vast strappen hier, wat me na de eerste paar honderd meter toch doet besluiten naast de bike te gaan staan om die wat in het oog te houden tijdens de overtocht, die verder zonder problemen verloopt. Aan de overkant sluit ik terug aan op de WAW die ik volg naar het Loop Head Lighthouse, nog zo’n typische idyllische plek met mega uitzicht over de Atlantische oceaan.
Verder naar het noorden tot mijn eindbestemming voor vandaag: de Cliffs of Moher. Dit is een van Ierlands meest bezochte plekken, en DE meest bezochte attractie die niet door de mens gemaakt werd, dus je bent hier nooit alleen. Wat niets afdoet aan de indrukwekkende schoonheid trouwens. Met mijn enkel die nog fragiel is na zes weken plaaster riskeer ik mij niet aan de wandeling langs de volledige lengte van de kliffen en beperk mij tot het uitzicht van O’Briens Tower vlakbij het toeristencentrum
Overnachten doe ik vandaag in Lisdoonvarna, een stadje aan de rand van The Burren, dat het meest bekend is door het Matchmaking festival waar men elk jaar in september vrijgezellen van straat probeert te krijgen.
Gelukkig is het pas augustus ;-).
Woensdag16/8: The Burren & Connemara
Vandaag ga ik eerst de dolmen van Poulnabrone bekijken. Het weer is minder, wat mijn beslissing om verder door te rijden gisteren rechtvaardigt. Nadat mijn GPS me naar de Poulnabrone road in Ennis gestuurd heeft (had ik maar beter moeten opletten) bereik ik de Dolmen met een zeker vertraging. Ondertussen is het beginnen miezeren wat vandaag zo’n beetje de sfeer zal bepalen.
Van hier verder richting Galway en Connemara. Onderweg begint het pas goed te regenen wat samen met demist een beetje het plezier vergalt om door een verder specatculair landschap te rijden. Hier lijken de Schotse Highlands niet ver af, ook wat de bewoners betreft: beware of the sheep! Ook behoren hier verschillende gebieden tot de Gaeltacht, de gebieden waar nog echt dagelijks Gaelic gesproken wordt. Dit kan heel goed het grappigste bordje zijn tot nu toe
Na mijn onopgemerkte passage door Clifden, de hoofdstad van Connemara, wordt het iets droger. Gelukkig: zo kan ik genieten van het uitzicht in het Connemara Naional Parc en aan Killary Harbour, een Fjord die 16 Km diep het land insnijdt.
Verder langs de overs van Lough Mask (les lacs de Connemara, weet je wel) tot Balinrobe waar ik de nacht ga doorbrengen. Op een parking hier mispak ik mij aan de kiezeltjes, mijn enkel kan de druk niet houden en ik leg de moto op zijn zij. Gelukkig zonder veel erg, het is nu ook niet dat er nog geen krasje op zat :/. Bij mijn gastgezin maak ik kennis met het fenomeen Gaelic Football, een amateursport die hier enorm populair is en een kruisbestuiving is van voetbal, rugby en basketbal. Zo leer ik ook over de curse of Mayo: na de laatste overwinning in de finale in 1951 keerde het team uit county Mayo feestend terug naar huis. Onderweg kwamen ze een begrafenisstoet tegen maar in hun overwinningsroes stopten ze niet om hun respect te betuigen aan de overledene.De weduwe sprak daarom de vloek uit: tMayo zou nooit meer de finale winnen zolang iemand van het team in leven was. Vandaag zijn er nog 2 leden in leven en ondanks dat Mayo sinds 1989 9 keer definale haalde, zijn ze er ook dit jaar niet in geslaagd de troffee mee naar huis te nemen. Ook dit is Ierland: Zalig.
Donderdag 17/8 Achill Island
Vandaag doe ik Achill Island aan, nog een Tip van mijn vriend van het eerste ontbijt. En spijt heb ik er niet van. Onderweg een dolfijn gespot, een echte! Tegen dat ik gestopt ben,afgestapt en mij I-phone in de hand heb zie ik hem nog net. Het kleine zwarte vlekje is mijn bewijs, ondanks het miezerige weer kan mijn dag niet meer stuk. De kustlijn is ook hier indrukwekkend, de goven die tegen de rotsen stukslaan, het is fascinerend…
Die avond kom ik aan in Foxford, een klein stadje aan de River Moy. Morgen begint hier het RiverFes: allerlei activiteiten op en rond het water, en natuurlijk eten en drinken en live muziek. Alleen heb ik morgen geboekt in Carrick on Shannon… Jammer. Maar zaterdag is er ook nog, dus weer change of plans: morgen naar Carrick on Shannon, zaterdag terug naar hier. Had ik al gezegd dat ik wel van een feestje houd?
Vrijdag 18/8: Carrick on Shannon
Vandaag wordt een korte rit: niet alleen wordt ik vanavond in Carrick on Shannon verwacht, om 14 uur moet ik ook een pitsstop maken voor een bandenwissel in Swinford. Bij vertrek in België wist ik al dat de banden het waarschijnlijk niet het hele eind gingen uithouden. Eigenlijk was het de bedoeling om de wissel te doen voor vertrek,maar omdat ik 6 weken niet gereden heb met mijn gebroken enkel had ik wat meer overschot op de banden dan verwacht, en geen tijd meer om te veranderen voor vertrek. Nu dan maar. Te vermijden dus, misschien dat het rond Dublin of bij andere grotere steden vlotter gaat, maar hier is het een heel gedoe om ergens in de buurt iemand te vinden die motorbanden steekt. Via via (elke Ier kent wel iemand die iemand kent) komt het toch goed. Vandaag dus niet zo veel gereden, niet zo veel gezien, maar wel weer een mooi bordje waaruit blijkt dat ook hier bepaalde prioriteiten gelden.
Over Carrick on Shannon kan ik een paar dingen vertellen, maar eigenlijk niet veel interessants. Ja, het is een “feesthoofdstad”, maar dat is dan vooral omdat iedereen hier zijn of haar vrijgezellen komt vieren. En dus loopt het vol met groepjes dronken en luidruchtige Ieren en Iersen die geforceerd vrolijk zijn en spelen alle pubs en danscafés (bij gebrek aan een beter woord) er schaamteloos op in met cocktails en boenke-boenke muziek. niets mis mee, maar niet echt helemaal mijn ding, en na een paar Guinness ga ik maar terug naar de B&B.
Zaterdag 19/8 Foxford
Vandaag opnieuw een korter stukje, want vanavond ga ik terug naar Foxford. Hopelijk is het Riverfest wat meer mijn ding dan de vrijgezellentoestanden van gisteren. Ik doe een stuk langs de kust wat ik gisteren heb overgeslagen en stop o.a. bij de Ceide Fields: overblijfselen van een nederzetting met aangelegde velden van meer dan 5000 jaar oud. Vermoedelijk is de ontbossing om de velden aan te leggen de oorzaak geweest van de veenvorming, wat dan uiteindelijk geleid heeft tot het verlaten van de nederzetting. In het toerist Centre staat de stam van een 5000 jaar oude den centraal.
In Killala staat een zogenaamde “Round Tower” die zo typisch is voor Ierland. Bij kloosters en kerken stond vaak een dergelijke toren, niet als klokketoren, maar als veilige plek voor de monniken en de schatten van het klooster. Bij een aanval trok iedereen zich terug via de deur 3m hoog en de laatste trok de ladder naar binnen. Ze moesten toch iets proberen tegen de vikingen ;-)
Tegen de avond kom ik terugaan in Foxford. Het varken hangt al een paar uur te draaien aan het spit, de activiteiten op de rivier zijn net afgelopen en het podium zijn ze nog aan het opstellen. Pub dan maar. The Hide Out Lounge is net aan de overkant van het podium,dus dat komt goed uit. De rest van de avond ga ik afwisselend binnen aan de bar zitten met mijn Guinness (de goedkoopste die ik al gehad heb op mijn trip trouwens, 4 Euro voor een Pint, in Dublin is het makkelijk 6 Euro) en naar buiten op het pleintje naar de muziek van een paar bands luisteren.
Nog een eigenaardigheid is dat zowat alles in Foxford versierd wordt met gekleurde wollen werkjes, een traditie die voortvloeit uit de aanwezigheid van de WoolMills, waar op vroeg-industriële wijze wol gesponnen werd gebruik makend van de kracht van der iver Moy.
Zondag 20/8
Beetje uitgeslapen na gisteren, deze nacht was trouwens mijn eerste ervaring met Air B&B omda tvia Booking.com niets meer vrij was in Foxford op zaterdag. Bij een vriendelijk koppel thuis overnacht in de logeerkamer, ontbijt stond alles ter beschikking,alleen waren ze er zelf niet omdat ze een vlucht moesten hebben naar Engeland. Beetje vreemd om alleen in iemand anders zijn huis te zitten ontbijten, maar vooruit. Vandaag gaat het opnieuw langs een stuk van de WAW naar County Donegal, het meest Noord-Westelijke deel van het eiland en ook het minst bevolkte. Iets voorbij Sligo kom ik weer een eigenaardigheid tegen: een zogenaamde “Metal Man”. Deze staan her en der in Ierland op voor schepen gevaarlijke plaatsen om de juiste weg te wijzen voor de schepen en zijn tegelijk ook lichtbakens. Het water is hier prachtig in de baai, maar ondiep,en dus is de juiste weg volgen nog eens zo belangrijk.
Verder naar het Noorden kom ik in Donegal waar ik het plaatselijke kasteel bezoek.
Verderop is het landschap ruw,de kust is prachtig zoals bijna overal. Je wordt het bijna gewoon…Bijna .Overal langs de kust staan wachttorens, zogenaamde “Napoleon towers”, gebouwd door de Engelsen uit vrees voor een invasie door de Franse keizer. Deze stonden in het zicht van elkaar om zo bij een invasie een vuur te kunnen aansteken en algemeen alarm te slaan.
Overnachten doe ik vandaag in Dungloe, in The River House Hostel, niet echt een B&B (opnieuw geboekt via Air BnB) maar wel verschillende kamers, met eigen badkamer in mijn geval,en de mogelijkheid om tegen meerprijs een uitgebreid Irish Breakfast te nemen.Daar leer ik een vrolijk drietal kennen, die me op sleeptouw nemen om ergens iets te gaan eten en natuurlijk ook drinken: Well Hello Mr Guinness… Had ik al gezegd dat de (meeste?) Ieren warm en open zijn, en om een West Vlaamse uitdrukking te gebruiken: ze beginnen “te klappen tegen een oendje”. Ik breng in elk geval weer een gezellige avond door.
Maandag 21/8: The Causeway Coastal Route
Vandaag verlaat ik de Wild Atlantic Way en steek de grens over naar Noord Ierland. Waar vroegerp rikkeldraad, versterkte Army outposts en zwaarbewapende checkpoints waren zie je nu alleen aan de verkeersborden en de prijs aanduidingen in Ponden dat je in een ander land bent. En aan de vlaggen, heel veel vlaggen. En daar kun je direct aan zien of je in een overwegend protestants of katholiek deel bent. Bij de protestanten hangt de Union Jack of de vlag van Ulster (wit met rode kruisen en de rode hand van Ulster), bij de katholieken zie je de Groen/Wit/Oranje vlag van de republiek. Vanuit Londonderry (Derry voor de katholieken) volg ik de Causeway Coastal Route, volgens de gidsen de mooiste route van Noord Ierland. Ook hier duiden bordjes de juiste weg aan, en opnieuw rijd ik vooral langs de spectaculaire kust. Natuurlijk moet ik stoppen bij de Giants Causeway, een van de vele wonderen van de natuur hier. Jammer genoeg ben je ook hier nooit alleen, net zoals overal op bekende plaatsen.
Het weer wordt slechter en ik besluit zonder verdere tussenstops door te rijden naar Belfast. Aangezien ik daar dan ook redelijk vroeg aankom heb ik wel de tijd om de nummer 1attractie te bezoeken: Titanic Belfast. Naar mijn persoonlijke mening wel eens de moeite, maar of het nu echt al de heisa waard is die ze er over maken? De wachttijden zijn lang, gelukkig geeft je ticket ook toegang tot de Nomadic, hetl aatste overgebleven schip van de White Star Line. Het museum is gebouwd op de plaats waar deTitanic gebouwd werd, de helling waar het schip werd tewater gelaten ligt er vlak achter.
Dinsdag 22/8: The North
Na een overnachting bij twee Canadese zusjes die hier een jaar wonen en werken, verander ik mijn plan opnieuw: door het slechte weer gisteren heb ik de Carrick-a-Rede Rope bridge overgeslagen, maar vandaag is het droog, en in dezelfde richting ligt ook de“Dark Hedges” , een weg die gebruikt werd voor opnames in Game of Thrones en waar ik wel door wil rijden.
De brug werd elk jaargebruikt om op zalm te vissen die hierlangs zwemt op weg naar de paaigronden.
Onderweg naar het Zuiden doo rhet binnenland begint het terug te regenen, ik ben dan ook doorweekt wanneer ik aankom in Enniskillen waar ik de nacht doorbreng. Hier blijkt dat Air BnB ook niet altijd alles is, hoewel de vrouw bij wie ik een kamer huur best vriendelijk is, is de kamer zelf niet geweldig. Ze is hier duidelijk nieuw in,er ligt rommel onder het bed, geen handdoek, aangezien ik doorweekt ben wil ik wel graag een douche nemen, maar ook de badkamer is niet om over naar huis te schrijven. Gelukkig ben ik wel een en ander gewend. Even het stadje in om iets te eten, en de rest van de avond breng ik door in gezelschap van Stephen King.
Woensdag 23/8: Clonmacnoise
Vandaag verlaat ik Ulster en rijd, met een omweg, terug de republiek binnen.Eerste stop is een oud kerkhof bij Lower Lough Erne met een paar eigenaardige stenen figuren. Naar Iers gebruik worden hier ook nog steeds offers gebracht, in de vorm van muntjes, maar ook eten en drinken die bij de beelden wordt achtergelaten.
Onderweg naar Clonmacnoise wordt ik opnieuw overvallen door een plensbui, even schuilen dan maar.
Gelukkig wordt het na een tijdje droger, en wanneer ik aankom in Clonmacnoise, een oude kloostersite aande oevers van de River Shannon, komt het zonnetje er weer door.
Mijn stkje voor de nacht is bij een Duits koppel dat jaren geleden naar Ierland gekomen is om in de toeristische sector te werken. Waar ze vroeger werkten voor een firma die botenver huurt op de Shanon is hun grote droom ooit in Donegal een B&B te runnen.Aan de manier waarop ze vandaag hun logeerkamer ter beschikking stellen te beoordelen is dat een geweldig plan. Nadat ik op aanraden van Michael een schitterende steak heb gegeten in Shannon bridge (je raadt het al, een stadje aan een oude brug over de Shannon) blijf ik met een Guinness (what else?) in de hand de avond bij hen en de poezen doorbrengen terwijl we verhalen en ervaringen uitwisselen. Deze ontvangst, en het ontbijt nadien, maken de hele vorige avond goed. Mijn pak heeft ook kunnen drogen, en ik ben klaar voor de volgende etappe.
Donderdag 24/8: Irelands Ancient East
Vandaag rijd ik door het oude Oosten van Ierland, een deel met geschiedenis die duizenden jaren teruggaat en met enkele van de bekendste en oudste monumenten van Ierland. Eerste stop is Tara Hill, de plaats waar de High King of Ireland gekroond werd. Maar de geschiedenis van deze plek gaat veel verder terug, getuigen de grafheuvels, resten van ringforten en andere monumenten. Het uitzicht is minder woest dan in het Westen, maar even geweldig.
Verder naar Newgrange, misschien het allerbekendste prehistorische monument van Ierland. Newgrange zelf is maar één van de vele grafheuvels hier, Knowth is een andere vlakbij. Ook hier ben je nooit alleen, en de plaats in de tombe is beperkt, dus op voorhand reserveren is wel net zo slim.
Binnen mogen geen foto’s gemaakt worden. Bezoekers kunnen hun toegangsticket in een doos achterlaten om kans te maken op een uitnodiging om de winterzonnewende in de tombe mee te maken, wanneer bij zonsopgang de zon via het “dakvenster” boven de deur zijn licht laat vallen op de bowl in de centrale kamer. Zoals zoveel plaatsen in Ierland: een magische plek, waar je overvallen wordt door een gevoel van ontzag en verwondering. Overnachten doe ik vandaag in Newgrange Lodge, waar je kunt kiezen voor een bed in een slaapzaal tot een hotelkamer met badkamer, of met de camper op een voorziene plek op de parking.
Vrijdag 25/8: Wicklow Mountains
De laatste dag, van Newgrange door de Wicklow Mountains terug naar Rosslare harbour. De Wicklow Mountains, net ten Zuiden van Dublin, doen ook weer terugdenken aan Schotland.Voor de militairen onder ons: het heeft een groot Otterburngehalte ;-) .
Aangekomen in Rosslare harbour, deze keer ruim op tijd voor de Ferry, ga ik eerst nog iets drinken inde Pub. Daar maak ik kennis met David en Morganne, een Bretoens koppel dat net een roadtrip door Schotland en Ierland achter de rug heeft. Later op de ferryi n de bar ontmoeten we elkaar opnieuw, en met Guinness in de ene hand en eenTullamore Dew in de andere wisselen we ervaringen uit. Over de terugweg naar huis kan ik kort zijn: snelwegen zijn voor 1 ding goed en dat is om (relatief) snel thuis te geraken .Al met al een geweldige ervaring geweest, check in the box op de bucket list, maar ik wil graag nog eens terug :-) . Gelukkig heb ik de foto’s en de filmpjes om de vele indrukken een beetje overzichtelijk te maken en het fantastische gevoel terug op te toepen.Van Guinness was ik al een fan, maar nu heb ik ook een fles Tullamore Dew in de bar staan ;-).Fantastisch land, geweldige mensen, rotweer (soms, gelukkig niet altijd)
Info:Overtocht met Irish Ferries:
https://www.irishferries.com/uk-en/to-ireland-from-france/ Wild Atlantic Way:
https://www.wildatlanticway.com/home http://www.thewildatlanticway.com/stages.html Causeway Coastal Route:
https://discovernorthernireland.com/about-northern-ireland/destinations/causeway/causeway-coastal-route/causeway-coastal-route-destinations/